دیابت و ورزش

در این مقاله آموزشی، که جزو آموزش های ارتوپدی عمومی و دیابت سایت دکتر حسین اتحادی هست می پردازیم به :

مقوله ورزش در افراد دیابتی

ورزش منظم برای بسیاری از افراد مبتلا به دیابت نوع 1 یا نوع 2 به شدت توصیه می شود. افراد مبتلا به دیابت باید در آماده شدن برای ورزش هوشیاری بیشتری داشته باشند، زیرا آنها فاقد انسولین هستند (DM نوع 1) یا به این دلیل که انسولین آنها در توانایی آن برای تحریک جذب گلوکز معیوب است (DM نوع 2). تولید و عملکرد طبیعی انسولین برای پاسخ متابولیک “صحیح” به فعالیت بسیار مهم است.

با این حال، فرد مبتلا به دیابت می تواند به سطوح شگفت انگیزی از پیشرفت فیزیکی برسد و نمونه های برجسته ای از این واقعیت در اکثر ورزش های دانشگاهی، حرفه ای و المپیک یافت می شود. یکی از تاثیرگذارترین این ورزشکاران، سر استیون ردگریو، برنده مدال طلای قایقرانی برای بریتانیای کبیر در پنج بازی متوالی المپیک از سال 1984 تا 2000 است. او حدود دو سال قبل از بازی های المپیک 2000 سیدنی مبتلا به دیابت تشخیص داده شد.

دیابت و ورزش مقاومتی (برای افراد مبتلا به دیابت نوع 1)

رهنمودها و اصول ارائه شده توسط انجمن دیابت آمریکا (2002) و سایر سازمان ها اساساً بر اساس دیابت و ورزش استقامتی (هوازی) است. به طور کلی، افراد مبتلا به دیابت نوع 2 که تمرینات مقاومتی مزمن انجام می دهند، همان مزایای هیپرتروفی متابولیک و عضلانی را مانند افراد غیر دیابتی به دست می آورند.

شواهدی در رابطه با دیابت و ورزش وجود دارد که نشان داده افراد مبتلا به دیابت نوع 1 فشار خون سیستولیک و دیاستولیک بالاتری در حین ورزش با دوچرخه در مقایسه با افراد غیر دیابتی دارند. ورزش های سنگین از هر نوع، به ویژه ورزش های مقاومتی، فشار شریانی را تا سطوح بسیار بالایی در افراد بدون دیابت افزایش می دهد.

چنین فشارهای بالایی می تواند به رگ های خونی در چشم افراد مبتلا به دیابت آسیب برساند. بنابراین، تا زمانی که ثابت شود ورزش مقاومتی بی ضرر نیست، فرد مبتلا به دیابت که از قبل آسیب شبکیه دارد باید از این نوع ورزش اجتناب کند. با این حال، باید توجه داشت که هیچ اطلاعات منتشر شده ای وجود ندارد که نشان دهد ورزش مقاومتی با هر شدتی باعث آسیب به رگ های خونی در چشم یا جاهای دیگر می شود.

افراد مبتلا به نوروپاتی اتونوم دیابتی در کنترل فشار خون، برون ده قلبی و توزیع جریان خون مشکل دارند. هر یک از اینها می تواند توانایی ورزش کردن را به خطر بیاندازد، به خصوص زمانی که چنین تمرینی شدید باشد.

به طور خلاصه، مزایای ورزش مقاومتی برای افراد مبتلا به دیابت نوع 1 هنوز مشخص نشده است. به دلیل پتانسیل آن برای توسعه و حفظ توده عضلانی، این شکل از ورزش باید به طور تهاجمی از منظر خطر / فایده مورد مطالعه قرار گیرد.

دیابت و ورزش منظم و فواید آن

طبق مطالعات در زمینه دیابت و ورزش، تا آنجا که به وزن بدن و ترکیب مربوط می شود، مزایای شرکت در فعالیت بدنی منظم برای مبتلایان به دیابت نوع 2 و افراد مبتلا به دیابت نوع 1 کاملاً یکسان نیست. به عنوان یک مثال، احتمال شدیدی وجود دارد که به دلیل استعداد ژنتیکی، افراد مبتلا به دیابت نوع 2 – اما نه دیابت نوع 1 – چاق شوند.

یکی از نتایج مثبت بالقوه ورزش منظم در بحث دیابت و ورزش این است که انرژی اضافی صرف شده در طول و بعد از ورزش می تواند به افراد مبتلا به دیابت نوع 2 کمک کند تا بر افزایش وزن بیش از حد کنترل کنند. با این حال، کاهش وزن به دلیل ورزش به تنهایی معمولاً قابل توجه نیست و ورزش زمانی که با یک رژیم غذایی کم کالری همراه باشد برای این نتیجه مؤثرتر است.

از آنجایی که انسولین برای حفظ توده عضلانی مورد نیاز است، افراد مبتلا به دیابت نوع 1 ممکن است تجمع نسبی چربی بدن خود را افزایش دهند در حالی که وزن کل بدن ثابت بماند.

فواید ورزش استقامتی منظم برای افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بسیار زیاد است که به خوبی توسط مطالعات مرتبط با دیابت و ورزش حمایت شده است و ارزش ورزش را برای هر دو پیشگیری و درمان این بیماری اثبات می کند.

 یک برنامه فعالیت بدنی منظم می تواند بسیاری از نقایص متابولیسم گلوکز و چربی را که در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 رخ می دهد، معکوس کند. و مشخص است که افراد مبتلا به دیابت نوع 1 معمولاً در صورت شرکت در فعالیت بدنی منظم به عنوان بخشی از سبک زندگی خود، عمر طولانی تری دارند.

اگر به مقاله “پیاده روی برای کنترل قند خون” علاقه دارید کلیک کنید.

دیابت و ورزش و هموگلوبین A1c

هموگلوبین A1c (HbA1C) به عنوان شاخصی برای کنترل طولانی مدت گلوکز خون، یعنی سطوح گلوکز که در 2 تا 3 ماه گذشته وجود داشته است، استفاده می شود. هرچه مقدار HbA1c کمتر باشد، بهتر است. این واقعیت که HbA1c با ورزش در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 کاهش می یابد، مهم است زیرا این بدان معناست که کنترل طولانی مدت گلوکز محقق شده است و با کنترل “بهتر” خطر عوارض کاهش می یابد.

متأسفانه مورد DM نوع 1 نمی توان همین را گفت. بسیاری از مطالعات در زمینه دیابت و ورزش نشان می‌دهند که اگرچه سایرین نقص در متابولیسم را می توان با ورزش در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 کاهش داد، کنترل طولانی مدت گلوکز اندازه گیری شده توسط HbA1c تغییری نکرده است.

با این حال، این یافته می تواند تابعی از محدودیت های موجود درمطالعات باشد. به عنوان یک مثال، بسیاری از مطالعاتی که هیچ تغییری در HbA1c نشان نمی‌دهند، از پروتکل‌های تمرینی استفاده کردند که فقط 1 تا 2 ماه طول کشید، اما تغییرات HbA1c در سطوح پایین‌تر تا حداقل 80 روز پس از عادی‌سازی غلظت گلوکز پلاسما ناشی از درمان با انسولین تثبیت نمی‌شود. علاوه بر این، مطالعات دیگر نشان می دهد که تنظیم بهتر گلوکز پس از ورزش مزمن در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 یافت می شود.

مشکل دیگر در تفسیر مطالعات قبلی در مورد اثرات ورزش بر کنترل گلوکز در دیابت نوع 1، کمبود اطلاعات در مورد مدت زمان ابتلا به دیابت در افراد مورد مطالعه است. شاید بتوان حدس زد که افرادی که چندین دهه دیابت داشته اند در مقایسه با افراد تازه تشخیص داده شده کمتر به درمان های ورزشی پاسخ می دهند.

اگر به مقاله “دیابت و لاغری”علاقه دارید کلیک کنید.

مزایای روانشناختی دیابت و ورزش

مزایای روانشناختی ورزش منظم برای افراد بدون دیابت به خوبی ثابت شده است. چنین مزایایی به احتمال زیاد در افراد مبتلا به دیابت نیز رخ می دهد، اما مطالعات بسیار کمی به این سوال پرداخته اند. این امکان وجود دارد که احتیاط اضافی در نظارت بر گلوکز مورد نیاز برای ورزش ایمن بتواند برای افراد مبتلا به دیابت تقویت مثبتی داشته باشد تا سطح گلوکز خون خود را بهتر کنترل کنند. تغییرات مثبت در خلق و خو یا وضعیت روانی مانند کاهش اضطراب، افزایش قدرت، و بهبود احساس ارزشمندی برای بیماران دیابتی بدیهی است که در “کنترل” بیماری خود مفید است و همچنین می تواند تأثیر مثبتی بر عملکرد ورزشی داشته باشد.

…………………………………………

مقاله دیابت و ورزش>>gssiweb